Bowe – Nomansland

Bo wie? Bowe! Via Peter Dulong, die altijd goed het personeel (lees muzikanten) checkt op een cd, kreeg ik een aanvraag voor deze cd.

Nieuwsgierig als ik ben, bestelde ik er ook eentje voor mezelf en de cd-bakken op de afdeling. Bowe is Boudewijn de Jong (1978) en dit is zijn tweede album.

Alsof de lente (eindelijk) losbarst, zo opent de cd met het swingende “Love is getting high”. Gitarist Arnold van Dongen schuurt de song “World of misery” ruw op met z’n gitaarspel,  terwijl Bowe z’n wonden likt en karakter toont met z’n stem. Mooi pianospel in “Trouble is all I know” (Walking in Memphis?) introduceren een mooie song die als single op 3FM de oren doet spitsen, lekker!

De titelsong is weerbarstig, geen gelikte songstructuren, lekker uitdagend. Deze cd laat je de vele mooie kanten van muziek horen, de Stones sijpelen door in de song “Tired of giving..”(net als in Pretty plain) dat swingt als de neten en menig festival in een hogere versnelling kan zetten. Wow, en die song “Lay down this road”, dat is een popsong om u tegen zeggen, geweldig gewoon, want een klasbak!

Die mooie combi gitaar/piano en opbouw en de zang, dit verdient echt een hit te worden. Heerlijk hoe een mondharmonica (Tollak Ollestad) “Long day in Amsterdam”opent, klinkt als een onweerstaanbare blauwdruk van een nooit uitgebrachte Herman Brood song. “Rainchild” start mooi ingetogen met piano, bouwt dan uit muzikaal mooi uit en krijgt vocaal nog een mooi gospel touch door de Sounds of Voices, verrassend.

Twee songs (bonustracks) krijgen een remix van monoPunk, bijzonder! Conclusie, een album dat verrast en je nieuwsgierig maakt naar een live concert van Bowe. Café Whispers of de Witte Bal, mooie plekken om dit Nomansland te omarmen. Maar wacht niet te lang, want Bowe groeit ongetwijfeld uit tot een grote naam in ons land! Dus wie durft?! (GJG 8,7)