William Clark Green – Ringling road (Thirty tigers)

Deze week is William Clark Green dan eindelijk aan de beurt, ‘the lucky bastard’. Ik had wederom nog nooit van deze gast gehoord maar ben aangenaam verrast. Dit is alweer z’n vierde album.
 
Trouwe lezers hebben mij hier als eens de loftrompet over Jackie Greene horen blazen, dat is m’n eerste referentie bij deze plaat. Muzikaal zit William in de hoek van de americana met ‘n ferme Texas (country) bite.  Dat begin alleen al van dit album... je voelt hier gaat iets gebeuren! Het doek van het circus schuift open en je zit al te wippen op je stoel van de spanning.

William schuwt duidelijk de gitaren niet en houdt van een lekker volle sound. De eerste song ‘Next big thing’ is daar een mooi voorbeeld van, ‘n heerlijke song die je direct het gevoel geeft dat je inderdaad ook op rij één zit. Schitterend ook is de titelsong ‘Ringling road’ waarin de freakshow van dit circus als een onweerstaanbare verleiding bezongen en muzikaal uitgedaagd wordt. Ter nauwer nood belandde deze song, na aanvankelijk een zware bevalling, toch nog (terecht!!) op het album.

Onvervalst countryleed in ‘Final this time’, een prachtig rauw en boos duet met Dani Flowers. ‘Sympathy’ lijkt wel weer een antwoord op de scheiding van hiervoor, hij zingt het als een echte kerel van zich af met schitterende vocalen en gitaren, pas op dat gaspedaal als je hiermee in de auto zit!

Soms schuurt z’n stem lekker tegen dat hese geluid aan van wat Paul Young (Come back and stay/Love of the common people) ook heeft. Veel relatieleed, maar muzikaal soms zo ongelooflijk mooi verpakt dat het je regelrecht in je hart raakt, luister maar eens naar ‘Still think about you’ (met een schitterende rol voor de piano!!). Een prachtalbum dat per draaibeurt ook nog eens steeds mooier wordt. Waar wacht je nog op? Fuck the TT, je moet naar Ringling Road !!! (GJG 9,7)